جاذبه های گردشگری اصفهان

1. کاخ چهلستون

یکی از تماشایی ترین بناهای تاریخی اصفهان کاخ چهل ستون می باشد که مساحتی بالغ بر ۶۷۰۰۰ متر مربع را به خود اختصاص داده است. این بنا در میان باغی چشم نواز قرار دارد و هسته ی اولیه ی آن کوشکی است که شاه عباس اول، آن را بنا نهاد و در سلطنت شاه عباس دوم، با اعمال تغییراتی کلی در بنا، تالار آینه، تالار ۲۰ ستون، دو اتاق بزرگ شمالی و جنوبی تالار آینه، ایوان های طرفین سالن پادشاهی و حوض بزرگ مقابل تالار با تمام تزیینات نقاشی و آینه کاری و کاشی کاری دیوارها و سقف ها به آن افزوده شد.

2. عمارت عالی قاپو

عمارت عالی قاپو نام بنایی باشکوه است که به عنوان يکی از مهم ترين شاهکارهای معماری اوایل قرن يازدهم هجری شناخته می شود. با توجه به منابع تاریخی، این عمارت نقش دروازه مرکزی و ورودی را برای کليه ی قصرهای دوران صفويه در محدوده ميدان امام ایفا می کرده و این میدان را به دولتخانه و عماراتی مانند رکيب خانه، جبه خانه، تالار تيموری، تالار طويله، تالار سرپوشيده و کاخ چهلستون و ديگر عمارات مربوط می ساخته است.شالوده ی بنا در دوره شاه عباس اول ایجاد شد و در دوره های بعد، تغیيراتی در آن صورت گرفت. با وجود آسیب هایی که در طول تاریخ به این بنا وارد شده اما هنوز هم می توان شاهکارهایی از تزیينات و نقاشی های عصر صفويه و تزیینات ویژه ی هر یک از ۵ طبقه ی این عمارت و ایوان بزرگ آن را لمس نمود و زبان به تحسین گشود.

3. توحید خانه

توحیدخانه نام بنایی مربوط به دوران صفویه است که در پشت کاخ عالی قاپو می باشد و در روزگاران قدیم به عنوان مطبخ و زندان کاخ مورد استفاده قرار می گرفته است. در منابعی آمده که این بنا در دوران شاه عباس اول به عنوان محلی برای تجمع صوفیان شناخته می شد و محل گرد هم آمدن آنها در شب های جمعه بود. آنها در این مراسم به جان شاه دعا می کردند و خود شاه نیز گاهی در این محل حضور می یافت. همین امر سبب شد تا توحیدخانه به عنوان یک مکان مقدس، معرفی گردد و  هیچ کس حق نداشت با سلاح به آن وارد شود.

4. آرامگاه صائب تبریزی

آرامگاه صائب، در باغی به نام تکیه که باغ شخصی خود او بوده است، مشرف به نهر نیاصرم در خیابانی که به نام او (خیابان صائب) نامگذاری شده‌ است، قرار دارد. صائب، شاعر بلند پایه سبک هندی، در حدود سال 1016 متولد شد و در سال 1086 هـ ق در اصفهان در گذشت و در باغ خودش به خاک سپرده شد.صائب تبریزی شاعری کثیرالشعر بود، تا جایی که دیوان وی را تا دویست هزار بیت نوشته‌ اند. دیوان او مكرر در ایران و هندوستان چاپ شده است. صائب خط را خوش می ‏نوشت و به تركی نیز شعر می ‏سرود. از صائب مثنوی به نام قندهارنامه درباره جنگ‌ های شاه عباس و فتح قندهار به جا مانده ‌است.